Ίσως την άλλη Τρίτη

Κάθε Τρίτη πάω στο σταθμό των τραίνων. Χρόνια τώρα χειμώνα-καλοκαίρι. Δε θυμάμαι ποια Τρίτη ήταν η πρώτη. Το μυαλό αρνείται να ορίσει ημερομηνία, πεισματικά δε λέει ούτε εποχή. Πάω πρωί βιαστικά, χωρίς αποσκευές, θέλω να είμαι εντάξει με τα ψέματά μου, κοροϊδεύω ελεγχόμενα τον εαυτό μου.

Συνήθως οι αφίξεις είναι η πρώτη βόλτα. Φαντάζομαι ότι κάποιον περιμένω να έρθει, ταυτίζομαι με τα χαρούμενα πρόσωπα που αδιάφορα με σπρώχνουν, σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους για να δουν την πολυπόθητη άφιξη, αδημονούν, σηκώνομαι στις μύτες κι εγώ. Παρασύρομαι σε μια δίνη ανυπομονησίας δανεική.

Το τρένο έρχεται, έρχεται ρυθμικά, μεγαλόπρεπα, μέσα από ατμούς, νιώθω να σείεται η γη, ακούω το στρίγκλισμα των φρένων. Επιτέλους σταματά, επιτέλους ανοίγουν οι πόρτες και ένα πολύχρωμο ανώνυμο πλήθος κατεβαίνει άτακτα, ανυπόμονα. Προσπαθώ να αποτυπώσω πρόσωπα, όσα περισσότερα μπορώ, κανένα γνώριμο ανάμεσά τους. Καμία άφιξη για μένα.

Περιμένω να σταματήσει ο κτύπος της καρδιάς, ν\' αδειάσει η αποβάθρα και μετά εγώ, μια ξεχασμένη παρουσία που κανέναν δεν περίμενε και κανείς δεν ήρθε γι\' αυτήν, φεύγω. Λίγο θλιμμένη, λίγο απογοητευμένη, όλα λίγο.

Πάω στις αναχωρήσεις, ελέγχω αν υπάρχουν καθυστερήσεις. Εγώ που δε θα φύγω ανησυχώ μήπως αργήσω. Πόσες φορές δε γέλασα μέσα μου με αυτή τη σκέψη, μπορεί και να έκλαψα, δε θυμάμαι, μπορεί! Με κοιτούν παράξενα επειδή δεν έχω μαζί μου καμία αποσκευή να με προσδιορίζει. Ίσως και να με έχουν ξαναδεί. Κανείς δεν τολμά να ρωτήσει. Εξάλλου θα βιάζονται. Αναχώρηση για Αθήνα στο διάδρομο 4. Για Θεσσαλονίκη στον 7. Για Δράμα στον διάδρομο 9. Ποιο νούμερο να υποδυθώ σήμερα; Με αποφασιστικά βήματα διαλέγω έναν διάδρομο στην τύχη, με θράσος στέκομαι στην ουρά των επιβατών, σχεδόν πιστεύω ότι θα φύγω, σχεδόν ανεβαίνω το πρώτο σκαλοπάτι, σχεδόν γαντζώνομαι απελπισμένα στη χειρολαβή. Όμως θυμάμαι ότι κάτι ξέχασα. Εμένα ξέχασα και δεν μπορώ να φύγω. Βιαστικά ζητώ συγνώμη, περάστε εσείς λέω, δίνω τη σειρά μου, φεύγω.

Μια κολώνα είναι πάντα χρήσιμη για παρατηρητήριο, θέλω να ξέρω, αν φύγει στην ώρα του το τρένο μου. Είναι σημαντικό.

Σουρουπώνει πια, ώρα να αποχωρήσω. Ένας επιβάτης χωρίς αποσκευές, χωρίς εισιτήριο. Όχι επειδή δεν μπορώ να το αποκτήσω, αλλά επειδή δεν γνωρίζω τον προορισμό.

Ίσως την άλλη Τρίτη να ταξιδέψω και αν δεν είναι η άλλη θα είναι σίγουρα η επόμενη, σίγουρα.